Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Duo Reges: constructio interrete. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de
amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis
nullam omnino fore.

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est
mortuus.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Cur id non ita fit? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Sed haec omittamus; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.

Recte dicis;: Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.
An eiusdem modi?: Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
Bork: Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.
Bork: Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.
Bonum patria: miserum exilium.
Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit.
Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?
Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur?
Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Quid enim possumus hoc agere divinius?
Ita relinquitur sola haec disciplina digna studiosis ingenuarum artium, digna eruditis, digna claris viris, digna principibus, digna regibus.

Quo modo?

Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Recte, inquit, intellegis. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Quam quidem certationem [redacted] et acutus et diligens, Chrysippus, non contemnit totumque discrimen summi boni in earum comparatione positum putat.